Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας του τρύγου. Τα σταφύλια, βαριά και ώριμα, γεμίζουν με το χρώμα του ήλιου κάθε τσαμπί, φέρνοντας μαζί τους τη γλυκιά γεύση του φθινοπώρου. Είναι μικροί θησαυροί της γης, που όμως δεν γεννιούνται από μόνοι τους. Χρειάζονται φροντίδα, κόπο και αγάπη.
Αυτή τη φροντίδα την έμαθα καλά μέσα από τη μαμά μου. Μόνη της, με υπομονή και επιμονή, πότιζε, καθάριζε και νοιαζόταν τα αμπέλια στον κήπο μας. Ο δικός της κόπος είναι που χάρισε στα σταφύλια τη γλύκα και τη δύναμή τους. Έτσι, πίσω από κάθε σοδειά δεν κρύβεται μόνο η γενναιοδωρία της φύσης, αλλά κι ένας άνθρωπος που πρόσφερε χρόνο και αγάπη χωρίς να λογαριάζει την κούραση.
Και μετά έρχεται η μουσταλευριά. Όχι σαν απλό γλυκό, αλλά σαν μνήμη. Με το άρωμα της κανέλας και τον μούστο να βράζει σιγά στην κατσαρόλα, φέρνει πάντα στο νου τη γιαγιά, την εικόνα της να δίνει μορφή στην παράδοση, να γεμίζει το σπίτι με ζεστασιά. Ένα παραδοσιακό γλύκισμα φορτωμένο με μνήμες, αρώματα και νοσταλγία.
Ας είναι ο Σεπτέμβρης γλυκός σαν τον μούστο, δυνατός σαν τον κόπο και ζεστός σαν τις παιδικές μας αναμνήσεις...
